Listy Kazimierza do Marii z Sudanu 1 i 2 listopada 1932 r.

Drogi, Ukochany mój Maryś!

Wieczór, blady sierp nowego księżyca wysoko wisi jeszcze, przed chwilą wróciłem z cmentarza. Tak, Maryś – godzin kilka spędziłem wśród kurchanów mogilnych, zazdroszcząc prawie tym, którzy juz spoczęli w pokoju! O! – bo życie czasem tak ciężkie!

Ot i dziś rano byłem na mszy św., chciałem potem mówić z biskupem, którego już poznałem osobiście poprzednio, ale że o pomoc idzie, więc przyboczny biskupa ani mię dopuścić nie raczył – i tak, zamiast pomocy choćby skromnej – tyle narzekania na ciężkie czasy, na kryzys, na inne różności, aż w końcu zamiast pomocy, jeszcze bardziej czułem się przygnębiony. Potem rozmowa z p. inżynierem w którego ogrodzie namiot mój rozbiłem znowu tej treści – i jeszcze bardziej ciężko zrobiło się na duszy. Byłem następnie na poczcie nadać listy do Ciebie i jeden list do Kaira do znajomego doktora, a z poczty udałem się do ogrodu zoologicznego. Nieciekawy wcale, ale za to wspomnienia Poznania ożyły  – moja Maryśka i Elżuna w wózeczku, w błękitnej holenderskiej czapeczce na głowie! O! – gdzie te czasy! Maryś, mnie do szaleństwa tęskno i smutno!

Słońce pali, pod namiotem nie sposób odpocząć – obijałem się zatem po mieście, w końcu cmentarz odnalazłem cichy, usiadłem pod drzewem i myślami puściłem wodze.

Grób Twego Ojca w Białej, na którym byłem lat temu kilka, grób Ojca mego we Lwowie (chwila pogrzebu), i grób Twej śp.Mamy, na którym nie byłem i ani nie wiem gdzie spoczęła Twa Rodzicielka. /Kazimierz Nowak, kiedy umarła mu teściowa był na statku płynącym do Trypolisu/ prz. red.

Powoli zaczęli sie schodzić chrześcijanie, zapłonęły świece i lampiony, przyjechał autem biskup – ruszyła procesja, kropienie grobów, modlitwy, szlochy – w końcu mowa biskupa (daleka od treści życia). Zawarkotały auta, pustka zaległa cmentarz – ja zostałem jeszcze. Wszystkim spieszno było do domów, do swej pracy, czy rozrywek – do życia, do pełnych talerzy dobrego jadła – a ja?…Lecz gdy ściemniało wyrzucił mię sługa cmentarny za bramę – na ulicę obcego miasta. Włóczyłem się, w końcu do lichej jak codzień kawiarenki zaszedłem, ale z myślą, że ani herbaty się nie napiję bo trzeba by zmienić funta papierowego, a innych groszy w kieszeni nie miałem.

Przysiadł do mego stolika Grek znajomy z hotelu w którym pierwsze 2 dni spędziłem. Ojciec jego, Grek poślubił murzynkę, lecz dzieci wychował po europejsku, po chrześcijańsku. Rozmawialiśmy o różnościach, w końcu na pożegnanie dał mi 1/2 funta. Dobry człowiek – Bóg niech mu dopomoże w jego życiu! Są to pierwsze grosze jakie zyskałem w Sudanie.

Ot widzisz Bozia dobra! – zjem na kolację trochę bobu (ful) i herbaty popiję – ale czy Wam nie głodno? – Oj Maryś – wiesz?! – bo ja w obcym świecie prędzej znajdę kawałek chleba jak Wy w Polsce, a myśląc o tem, że ja jem, a Wy głodni może, rozbija mię, pozbawia chęci wszelkich.

Tak jak widzisz zbiegł pierwszy dzień listopada, ot! – tułaczy dzień włóczęgi. Za chwilę pójdę do namiotu bo i co robić na ulicy? Całuję i pieszczę czule moją Kochaną Maryśkę i dzieciny – Pa!